زبان‌های برنامه‌نویسی به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: زبان‌های سطح پایین و زبان‌های سطح بالا. هر کدام از این دسته‌ها ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند.

 زبان‌های سطح پایین

نزدیکی به سخت‌افزار: زبان‌های سطح پایین معمولاً بسیار نزدیک به زبان ماشین هستند و مستقیماً با سخت‌افزار ارتباط برقرار می‌کنند.
 به عنوان مثال، زبان اسمبلی یک نمونه از زبان‌های سطح پایین است.

کنترل دقیق‌تر: این زبان‌ها به برنامه‌نویس اجازه می‌دهند تا به شکل دقیق تری منابع سیستم مانند حافظه و پردازنده را مدیریت کند.

پیچیدگی: برنامه‌نویسی با زبان‌های سطح پایین معمولاً دشوارتر است و نیاز به دانش عمیق‌تری از معماری سیستم و سخت‌افزار دارد.

عملکرد بالا: به دلیل نزدیکی به سخت‌افزار، برنامه‌های نوشته‌شده با زبان‌های سطح پایین معمولاً عملکرد بهتری دارند.



 زبان‌های سطح بالا

نزدیکی به زبان انسانی: زبان‌های سطح بالا معمولاً نزدیک‌تر به زبان طبیعی هستند و از لحاظ Syntax و Semantics برای برنامه‌نویس قابل فهم‌ترند.
 مثلاً زبان‌هایی مانند Python، Java و ++C در این دسته قرار می‌گیرند.


ساده‌تر بودن: برنامه‌نویسی با این زبان‌ها معمولاً آسان‌تر است و به برنامه‌نویس این امکان را می‌دهد که به جای تمرکز بر جزئیات سخت‌افزاری، بر روی حل مسائل و منطق برنامه‌نویسی تمرکز کند.

انتقال‌پذیری: برنامه‌های نوشته‌شده با زبان‌های سطح بالا معمولاً بین پلتفرم‌های مختلف قابل انتقال هستند و نیازی به تغییرات اساسی ندارند.

کتابخانه‌های غنی: زبان‌های سطح بالا معمولاً دارای کتابخانه‌ها و فریمورک‌های متعددی هستند که می‌توانند به تسریع فرآیند توسعه کمک کنند.

نتیجه‌گیری
به‌طور خلاصه، زبان‌های سطح پایین بیشتر برای کنترل دقیق سخت‌افزار و عملکرد بالا مناسب هستند در حالی که زبان‌های سطح بالا برای توسعه سریعتر و سهولت در برنامه‌نویسی طراحی شده‌اند. انتخاب بین این دو نوع زبان بستگی به نیازهای خاص پروژه و سطح تجربه برنامه‌نویس دارد.


​آموزشگاه برنامه نویسی داده کاو وب با آموزش تمامی دوره های پرکاربرد شما را وارد بازار کار آن خواهد کرد ،فقط کافیست درخواست مشاوره خود را ثبت کنید و یا از طریق راه های ارتباطی با ما تماس برقرار کنید.​