...
...
شنبه 28 مهر 1403
انواع سطح های زبان های برنامه نویسی چیست؟
زبان‌های برنامه‌نویسی معمولاً به چندین سطح مختلف تقسیم‌بندی می‌شوند که هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند. این سطوح عمدتاً شامل موارد زیر است:
- زبان‌های سطح پایین (Low-Level Languages):
- این زبان‌ها نزدیک به سخت‌افزار و معماری کامپیوتر هستند.
- شامل زبان‌های اسمبلی و ماشین هستند.
- برنامه‌نویسی در این سطح نیاز به دانش عمیق‌تری از معماری سخت‌افزاری دارد و معمولاً برای بهینه‌سازی عملکرد و کار با سخت‌افزار به‌کار می‌روند.
مثل:
x86 Assembly: برای پردازنده‌های Intel و AMD
ARM Assembly: برای پردازنده‌های ARM
MIPS Assembly: برای معماری MIPS
PIC Assembly: برای میکروکنترلرهای PIC
AVR Assembly: برای میکروکنترلرهای AVR - زبان‌های سطح میانه (Mid-Level Languages):
- این زبان‌ها ترکیبی از ویژگی‌های زبان‌های سطح بالا و زبان‌های سطح پایین هستند.
- زبان‌هایی مانند C و ++C در این دسته قرار می‌گیرند.
- این زبان‌ها امکان کنترل بهتر بر روی سخت‌افزار را فراهم کرده و در عین حال نسبت به زبان‌های سطح بالا راحت‌تر قابل خواندن و نوشتن هستند. - زبان‌های سطح بالا (High-Level Languages):
- این زبان‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که برای برنامه‌نویسان راحت‌تر باشند و بیشتر شبیه زبان‌های انسانی هستند.
- مثال‌هایی شامل Python، Java، C# و Ruby می‌باشند.
- زبان‌های سطح بالا از زمانبندی و مدیریت منابع به صورت خودکار پشتیبانی می‌کنند و نوشتن و فهم کد را شدیداً تسهیل می‌کنند. - زبان‌های تابعی (Functional Languages):
- این زبان‌ها بر اساس اصول ریاضی برنامه‌نویسی تابعی طراحی شده‌اند.
- مثال‌هایی شامل Haskell و Lisp می‌باشند.
- هدف این زبان‌ها تأکید بر روی ریاضیات و توابع به‌جای تغییر وضعیت و متغیرها است. - زبان‌های شی‌ءگرا (Object-Oriented Languages):
- در این زبان‌ها، داده‌ها و توابع به‌طور همزمان به‌صورت اشیاء سازماندهی می‌شوند.
- مثال‌هایی شامل ++Java، C و Python می‌باشند.
- این زبان‌ها از مفاهیم وراثت، کپسوله‌سازی و چندشکلی پشتیبانی می‌کنند.
هر یک از این سطوح زبان‌های برنامه‌نویسی ویژگی‌ها، مزایا و معایب خاص خود را دارند و انتخاب زبان مناسب بستگی به نیازها و پروژه خاص شما دارد.
تفاوت زبان های برنامه نویسی سطح پایین و سطح بالا چیست؟
زبان‌های برنامه‌نویسی به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: زبان‌های سطح پایین و زبان‌های سطح بالا. هر کدام از این دسته‌ها ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند.
زبان‌های سطح پایین
نزدیکی به سخت‌افزار: زبان‌های سطح پایین معمولاً بسیار نزدیک به زبان ماشین هستند و مستقیماً با سخت‌افزار ارتباط برقرار می‌کنند.
به عنوان مثال، زبان اسمبلی یک نمونه از زبان‌های سطح پایین است.
کنترل دقیق‌تر: این زبان‌ها به برنامه‌نویس اجازه می‌دهند تا به شکل دقیق تری منابع سیستم مانند حافظه و پردازنده را مدیریت کند.
پیچیدگی: برنامه‌نویسی با زبان‌های سطح پایین معمولاً دشوارتر است و نیاز به دانش عمیق‌تری از معماری سیستم و سخت‌افزار دارد.
عملکرد بالا: به دلیل نزدیکی به سخت‌افزار، برنامه‌های نوشته‌شده با زبان‌های سطح پایین معمولاً عملکرد بهتری دارند.
زبان‌های سطح بالا
نزدیکی به زبان انسانی: زبان‌های سطح بالا معمولاً نزدیک‌تر به زبان طبیعی هستند و از لحاظ Syntax و Semantics برای برنامه‌نویس قابل فهم‌ترند.
مثلاً زبان‌هایی مانند Python، Java و ++C در این دسته قرار می‌گیرند.
ساده‌تر بودن: برنامه‌نویسی با این زبان‌ها معمولاً آسان‌تر است و به برنامه‌نویس این امکان را می‌دهد که به جای تمرکز بر جزئیات سخت‌افزاری، بر روی حل مسائل و منطق برنامه‌نویسی تمرکز کند.
انتقال‌پذیری: برنامه‌های نوشته‌شده با زبان‌های سطح بالا معمولاً بین پلتفرم‌های مختلف قابل انتقال هستند و نیازی به تغییرات اساسی ندارند.
کتابخانه‌های غنی: زبان‌های سطح بالا معمولاً دارای کتابخانه‌ها و فریمورک‌های متعددی هستند که می‌توانند به تسریع فرآیند توسعه کمک کنند.
نتیجه‌گیری
به‌طور خلاصه، زبان‌های سطح پایین بیشتر برای کنترل دقیق سخت‌افزار و عملکرد بالا مناسب هستند در حالی که زبان‌های سطح بالا برای توسعه سریعتر و سهولت در برنامه‌نویسی طراحی شده‌اند. انتخاب بین این دو نوع زبان بستگی به نیازهای خاص پروژه و سطح تجربه برنامه‌نویس دارد.
آموزشگاه برنامه نویسی داده کاو وب با آموزش تمامی دوره های پرکاربرد شما را وارد بازار کار آن خواهد کرد ،فقط کافیست درخواست مشاوره خود را ثبت کنید و یا از طریق راه های ارتباطی با ما تماس برقرار کنید.